Al weer een zonnige dag dus de fietsen op de auto en weg wezen.We wilden een bezoek brengen aan het in de oorlog bekende Westerbork.Je mag er met de auto niet in dus op de fiets er door heen.Eerst natuurlijk het museum bezoeken.Wat is dit enerverend de tranen springen je in je ogen als je bedenkt wat er dit kamp heeft afgespeeld.
Al die beelden die bewaard zijn gebleven de tekeningen ed.Zelfs jonge mensen die in het museum waren raakte onder de indruk en iedereen is stil praat heel zachtjes of helemaal niet.En stap je op de fiets en ga je de weg waar eens al die barakken gestaan hebben. Er staan nog wat brokken ervan maar wel aangegeven wat voor barakken er stonden.Waar de trein stopte je wordt er stil van.Jammer genoeg was ik vergeten mijn accu van het fototoestel op te laden dus geen foto's gemaakt.
Ik heb wel wat kaarten gekocht die zet ik er thuis wel bij.Wij zijn blij dit gezien te hebben en zou zeker aanraden er heen te gaan.
We wilde nog wat boodschappen maar ojee ik had mijn tas in het museum laten staan maar kwam daar pas achter toen we bij appiehein stonden.Als de wiede weer ga weer terug met een maag vol zenuwen in de hoop dat iemand hem gevonden had.Alles zat erin pasjes ed en de kaart voor het park.Je kunt je voorstellen hoe ik me voelde want het was mijn tas.
Gelukkig hadden ze hem bij de receptie afgegeven dus er zijn nog eerlijk mensen.
Dus nog een goed afloop van een fijne dag.
2 opmerkingen:
Dat is natuurlijk heel indrukkend, kan me dat zo goed voorstellen. Zeker als je de oorlog hebt meegemaakt. Jammer dat je je fototoestel niet bij je had. Wat een verhaal van je tassie. Schrikt je eigen rot en gelukkig zijn er nog eerlijke mensen en heb je het weer terug.
Lfs zusje
Er zijn nog voldoende eerlijke mensen, dat blijkt maar weer. En een mooi verslag van een indrukwekkend bezoek.
Ton
Een reactie posten